آسیب‌شناسی اجتماعی
الهام توسلی؛ طیبه شریفی؛ رضا احمدی
چکیده
پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش مهارت‌های خودتعیین‌گری و آموزش کیفیت زندگی اسلامی بر حمایت اجتماعی ادراک‌شده و بهزیستی روانشناختی مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن شهرستان بروجن بود. مطالعۀ حاضر نیمه آزمایشی است، که از جامعۀ مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن شهرستان بروجن در استان چهارمحال و بختیاری، 60 مراقب اصلی با استفاده از ...
بیشتر
پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش مهارت‌های خودتعیین‌گری و آموزش کیفیت زندگی اسلامی بر حمایت اجتماعی ادراک‌شده و بهزیستی روانشناختی مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن شهرستان بروجن بود. مطالعۀ حاضر نیمه آزمایشی است، که از جامعۀ مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن شهرستان بروجن در استان چهارمحال و بختیاری، 60 مراقب اصلی با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش، شامل پرسش‌نامه‌های حمایت اجتماعی ادراک‌شده و بهزیستی روانشناختی بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها با روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر با استفاده از نرم‌افزارSPSS-22 انجام شد. نتایج نشان داد اثربخشی آموزش مهارت‌های خودتعیین‌گری و آموزش گروهی کیفیت زندگی اسلامی بر افزایش حمایت اجتماعی ادراک‌شده (05/0> P) معنی‌دار و اندازه اثر 66/0 بوده و میزان اثربخشی آموزش گروهی کیفیت زندگی اسلامی بیشتر از آموزش مهارت‌های خودتعیین‌گری بود. هم‌چنین، اثربخشی آموزش مهارت‌های خودتعیین‌گری و آموزش کیفیت اسلامی بر افزایش بهزیستی روانشناختی (05/0>P) معنی‌دار و اندازه اثر 12/0 بوده و میزان اثربخشی آموزش کیفیت زندگی اسلامی بیشتر از آموزش مهارت‌های خودتعیین‌گری بود. بنابراین، می‌توان گفت آموزش مهارت‌های خودتعیین‌گری و آموزش کیفیت زندگی اسلامی می‌توانند میزان حمایت اجتماعی ادراک‌شده و بهزیستی روانشناختی مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن را بهبود بخشند.
شهاب مالکی؛ طیبه شریفی؛ احمد غضنفری؛ رضا احمدی
چکیده
هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی آموزش گروهی والدگری مثبت و مهارت‌های ارتباط مؤثر با همسر بر اهمال‌کاری، انگیزش و خودکارآمدی تحصیلی دانش‌آموزان پسر دوره اول متوسطه شهر فارسان در سال تحصیلی 1400-1399 بود. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی و از نوع پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با دو گروه آزمایشی و گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه والدین دانش‌آموزان ...
بیشتر
هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی آموزش گروهی والدگری مثبت و مهارت‌های ارتباط مؤثر با همسر بر اهمال‌کاری، انگیزش و خودکارآمدی تحصیلی دانش‌آموزان پسر دوره اول متوسطه شهر فارسان در سال تحصیلی 1400-1399 بود. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی و از نوع پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با دو گروه آزمایشی و گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه والدین دانش‌آموزان پسر دوره اول متوسطه شهر فارسان که به روش نمونه‌گیری در دسترس تعداد 60 نفر (20 نفر در گروه آموزشی والدگری مثبت، 20 نفر در گروه آموزشی مهارت‌های ارتباط مؤثر با همسر، 20 نفر در گروه گواه) انتخاب شدند و به دو گروه آزمایشی در 8 جلسه آموزش والدگری مثبت و آموزش مهارت‌های ارتباط مؤثر ارائه شد. ابزارهای اندازه‌گیری شامل پرسشنامه اهمال‌کاری تحصیلی سولومون و راث بلوم (1984)، و پرسشنامه انگیزش تحصیلی هارتر (1981) بود. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از روشهای آماری تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد، تفاوت معنیداری بین اثربخشی آموزش گروهی والدگری مثبت و مهارت های ارتباط مؤثر با همسر بر میانگین نمرات اهمال‌کاری تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش‌آموزان پسر در دو مرحله پس‌آزمون و پیگیری وجود دارد.
